Κείμενο συμπαράστασης στον αγώνα των κατοίκων του Βόλου εναντίον της καύσης απορριμμάτων από την ΑΓΕΤ Α.Ε.

Πάνω από ένα χρόνο τώρα, παρακολουθούμε τον αγώνα των κατοίκων του Βόλου εναντίον της επικίνδυνης διαδικασίας καύσης σκουπιδιών, από την τσιμεντοβιομηχανία ΑΓΕΤ Α.Ε. και εναντίον της κατασκευής εργοστασίου παραγωγής SRF στο δήμο Βόλου. Η κοινωνία του Βόλου μάχεται για την προστασία του περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας από τοξικές και άκρως επικίνδυνες ουσίες, προϊόντα της καύσης των στερεών απορριμμάτων.

Σε αυτές τις οριακές στιγμές για τον αγώνα τους, δηλώνουμε ότι βρισκόμαστε στο πλευρό της Επιτροπής Αγώνα Πολιτών, αλλά και όλης της κοινωνίας του Βόλου που συμμετέχει και συμπαραστεκόμαστε στον δίκαιο αγώνα τους. Εκφράζουμε ανεπιφύλακτα τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη μας σε έναν αγώνα που είναι αγώνας όλων μας. Συμμεριζόμαστε απόλυτα την αγωνία των κατοίκων για το μέλλον της περιοχής τους, γιατί ο αγώνας τους ενάντια στην επικίνδυνη διαδικασία καύσης απορριμμάτων μας αφορά όλους! Παλεύουμε όλοι για ένα μοντέλο ανάπτυξης συμβατό με τους φυσικούς ρυθμούς των οικοσυστημάτων και λιγότερο συγκρουσιακό. Σε ένα τέτοιο μοντέλο, οι πρακτικές της καύσης δεν έχουν θέση. Αντίθετα, προβάλλονται πιο φιλοπεριβαλλοντικές δράσεις, όπως η μείωση της κατανάλωσης, η επαναχρησιμοποίηση και η ανακύκλωση, αλλά και η παραγωγή ενέργειας από ήπιες πηγές. Καλούμε τους Δήμους και τους Φορείς Διαχείρισης Στερεών Αποβλήτων να αποκηρύξουν τέτοιες επικίνδυνες πρακτικές όπως η καύση και να ενθαρρύνουν και να προωθήσουν φιλοπεριβαλλοντικές πολιτικές στη διαχείριση των απορριμμάτων.

Ο αγώνας της κοινωνίας του Βόλου δεν αφορά μόνον την καθαρή ατμόσφαιρα και την προστασία της δημόσιας υγείας. Είναι μια μετατόπιση του σημείου ισορροπίας προς αξίες συμβατές με τη συνύπαρξη, την αρμονία, την αειφορία. Χωρίς περιβάλλον και υγεία δεν μπορούμε να επιδιώξουμε καμιά ευημερία. Οι κινητοποιήσεις της Επιτροπής Αγώνα Πολιτών και όλης της κοινωνίας του Βόλου, είναι ένας αγώνας αξιοπρέπειας, ένας αγώνας να υπερασπιστούν την ποιότητα ζωής τους και να ασκήσουν κυριαρχία στον τόπο τους. Οι πολίτες είναι οι μόνοι που έχουν δικαίωμα να αποφασίζουν τι πρέπει να γίνει στον τόπο τους. Στη σημερινή πολιτικο-οικονομική συγκυρία, τέτοιες κινητοποιήσεις είναι τελικά και αγώνας για τη δημοκρατία.

Δυστυχώς, τέτοιες δράσεις πολιτών σήμερα συχνά δοκιμάζουν την κρατική βία και καταστολή, που καταπατά και παραβιάζει κατάφωρα δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες. Δεν θα μπορούσαν άλλωστε να εφαρμοστούν άλλες πρακτικές, όταν πρέπει να υποβαθμιστεί η ποιότητα του περιβάλλοντος και να τεθεί σε κίνδυνο η δημόσια υγεία, υπέρ μιας συμπαιγνίας κράτους, κεφαλαίου-χρηματοπιστωτικού συστήματος, εταιρειών και ελεγχόμενων ΜΜΕ, εξαθλιώνοντας την κοινωνία.

Με πρόσχημα την οικονομική κρίση, το περιβάλλον, τα ανθρώπινα δικαιώματα, η ανθρώπινη αξιοπρέπεια, η δημοκρατία, η ποιότητα ζωής, γίνονται θυσία στο βωμό επιχειρηματικών συμφερόντων, πολιτικών φιλοδοξιών κι ενός άγριου νεοφιλελεύθερου μοντέλου ανάπτυξης, που στην Ελλάδα δείχνει το πιο απάνθρωπο πρόσωπό του. Το χρέος υπήρξε, από την πρώτη στιγμή, εργαλείο πολιτικής και εθνικής καθυπόταξης για τη χώρα μας. Με την υπογραφή των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων, οι κυβερνήσεις απεμπόλησαν το δικαίωμα και την υποχρέωση να δρουν για το κοινωνικό καλό.

Η μόνη ελπίδα που υπάρχει, είναι αυτή που εμείς θα δημιουργήσουμε, μέσα από τις συλλογικότητες μας, με τους αγώνες και την αντίσταση μας στη ζοφερή πραγματικότητα.

Όμιλος Φίλων του Δάσους (Λαμία)

ΠΕΡΙ ΚΑΥΣΗΣ ΑΠΟΡΡΙΜΜΑΤΩΝ (ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ)

Πολλά έχουν γραφτεί για τη δραστική μέθοδο «εξαφάνισης» των στερεών αποβλήτων που λέγεται καύση και από διάφορες πλευρές ακούγονται ισχυρισμοί όπως μηδενικοί αέριοι ρύποι, ενεργειακή ανάκτηση για τους πολίτες κλπ.

Έτσι σιγά σιγά παγιώνονται κάποιοι μύθοι που όμως απέχουν αρκετά από την πραγματικότητα:

ΜΥΘΟΣ 1.

Οι εκπομπές CO2 κατά την καύση των απορριμμάτων δεν επιβαρύνουν τι κλίμα αφού κύρια συστατικά των σκουπιδιών είναι βιοαποδομήσιμα (οργανικά) που έτσι και αλλιώς θα απελευθέρωναν το CO2 που ενσωματώθηκε σε αυτά με την πάροδο του χρόνου, ως μέρος του φυσικού κύκλου του άνθρακα της Γης.

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ:

Ο ρυθμός «επιστροφής» το διοξειδίου του άνθρακα στη φύση με την καύση είναι τεράστιος σε σχέση με τις δεκαετίες που χρειάζονται για τη φυσική αποδόμηση τους, και γι αυτό το λόγο οι επιπτώσεις είναι άμεσες

ΜΥΘΟΣ 2

Η παραγωγή ενέργειας από την καύση απορριμμάτων για τηλεθέρμανση κλπ, θεωρείται παραγωγή από ΑΠΕ αφού το βιοαποδομήσιμο μέρος τους είναι ανανεώσιμος πόρος. Για αυτό μονάδες καύσης λαμβάνουν κρατικές επιδοτήσεις όπως γίνεται με τις άλλες ΑΠΕ

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Σύμφωνα με την οδηγία της ΕΕ για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, μόνο το οργανικό μέρος των σύμμεικτων αποβλήτων (40%- 50%) θεωρείται επιλέξιμο για επιδοτήσεις παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από «ανανεώσιμες πηγές».

Παρ' όλα αυτά, σύμφωνα με καταγγελίες της ΜΚΟ Zero Waste Europe, μια σειρά από εγκαταστάσεις αποτέφρωσης σε όλη την Ευρώπη λαμβάνουν επιδότηση για όλα τα απόβλητα που καίγονται, και όχι μόνο για το ανανεώσιμο μέρος - αυτά περιλαμβάνουν πλαστικό, χαρτί και χαρτόνι που μπορούν να ανακυκλωθούν - και έχουν μεγαλύτερη αρνητική επίπτωση στο περιβάλλον και στην υγεία.

Να σημειώσουμε εδώ ότι ενεργειακή ανάκτηση από τα απορρίμματα μπορούμε να έχουμε και με άλλες ήπιες μεθόδους επεξεργασίας, όπως για παράδειγμα την αναερόβια χώνευση

ΜΥΘΟΣ 3

Η καύση απορριμμάτων δεν αντιστρατεύεται την ανακύκλωση αφού μπορούν να συνυπάρξουν, κατά το πρότυπο πολλών ευρωπαϊκών χωρών

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Η καύση των αποβλήτων για ενέργεια υπονομεύει τις προσπάθειες ανακύκλωσης της Ευρώπης, εκτρέποντας τα απόβλητα στους αποτεφρωτήρες αντί για επαναχρησιμοποίηση και ανακύκλωση, ακυρώνοντας στην πράξη την ιεράρχηση για βιώσιμη διαχείριση (μείωση- επαναχρησιμοποίηση- ανακύκλωση (και κομποστοποίηση) και στο τέλος ενεργειακή ανάκτηση- υγειονομική ταφή).

Αυτό συμβαίνει γιατί οι πανάκριβες μονάδες αποτέφρωσης θέλουν «υλικό» για λειτουργήσουν εξ ου και η εμπορία αποβλήτων με κύριους εισαγωγείς τις Γερμανία, Σουηδία, Ολλανδία, Εσθονία και Βέλγιο. Οι χώρες αυτές έχουν βεβαίως υψηλά ποσοστά ανακύκλωσης και κομποστοποίησης, μόνο που τα θεωρούν ως «ταβάνι» που δεν είναι διατεθειμένες να το ξεπεράσουν…

Από την άλλη μεριά έχουμε χώρες όπου τα τελευταία χρόνια υπήρξε μείωση του ποσοστού ανακύκλωσης (Βουλγαρία- Εσθονία) ή στασιμότητα ( Σουηδία- Ηνωμένο Βασίλειο) όταν και στις 4 αυτές χώρες την ίδια χρονική περίοδο έχουμε αύξηση στις ποσότητες καύσης των απορριμμάτων….

Αυτός είναι ο λόγος που η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κάλεσε τα κράτη μέλη στις αρχές του 2018 να σταματήσουν τις επιδοτήσεις σε «ενέργεια από απόβλητα» για να αποφύγουν την ανατροπή των στόχων ανακύκλωσης και της ιεράρχησης στη διαχείριση των αποβλήτων.

ΜΥΘΟΣ 4

Ναι αλλά η Σουηδία ανακυκλώνει το 99% των απορριμμάτων της!

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Πρόκειται ασφαλώς περί μύθου αφού η συγκεκριμένη χώρα καίει το 49% των απορριμμάτων της και όπως προείπαμε η καύση ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ανακύκλωση

ΜΥΘΟΣ 5

Οι τεχνολογίες εξελίσσονται και υπάρχουν σήμερα σύγχρονα συστήματα αντιρρύπανσης που μπορούν να δεσμεύσουν το σύνολο των αέριων ρύπων που εκπέμπουν στο περιβάλλον

ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

Τα αέρια απόβλητα των αποτεφρωτήρων απορριμμάτων περιέχουν υψηλές συγκεντρώσεις βαρέων μετάλλων, πολυκυκλικών υδρογονανθράκων, χλωριωμένων οργανικών ενώσεων (διοξίνες και φουράνια) με ποικίλες περιβαλλοντικές επιπτώσεις.

Τα συστήματα αντιρρύπανσης είναι πανάκριβα και το κόστος εγκατάστασης και λειτουργίας τους μπορεί να φτάσει στο 60% του συνολικού κόστους! Ακόμα και αν δεχθούμε την υποθετική περίπτωση τα συστήματα αυτά να συγκρατούν το σύνολο των αέριων ρύπων, τίθεται το ερώτημα ποιος θα πληρώσει τα τεράστια κόστη που δημιουργούνται με την προφανή απάντηση, οι πολίτες… και αν οι Αυστριακοί οι Δανοί έχουν την οικονομική δυνατότητα να πληρώνουν και την εμπιστοσύνη στους ελέγχους για την καλή λειτουργία τους, δεν θεωρούμε ότι αυτό είναι προφανές για τη χώρα μας και για πολλές άλλες…

Ακόμα και έτσι όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι επικίνδυνοι ρύποι και διοξίνες που κατακρατούνται από τα φίλτρα, δεν εξαφανίζονται, αφού το πρόβλημα μεταφέρεται από τον αέρα στο έδαφος.

Η παραγόμενη ιπτάμενη τέφρα μαζί με την τέφρα βάσης (που παράγεται ως στερεό υποπροϊόν από την καύση), αντιστοιχούν στο 25-40% του βάρους των εισερχομένων αποβλήτων.

Θεωρούνται επικίνδυνα απόβλητα με ιδιαίτερα υψηλή συσσώρευση τοξικών υλικών που αν δεν εφαρμοστεί κάποια μέθοδος αδρανοποίησής τους θα πρέπει να διατεθεί σε χώρο διάθεσης επικίνδυνων αποβλήτων.

Με δεδομένα τα υψηλά κόστη διαχείρισης και διάθεσης, συν το γεγονός της ανεπαρκούς τεχνολογίας σε ότι αφορά την αδρανοποίηση της τέφρας, το πρόβλημα καθίσταται ιδιαίτερα σύνθετο, με τις τσιμεντοβιομηχανίες να επιλέγουν τη χρησιμοποίηση ενός μεγάλου μέρους της παραγόμενης τέφρας ως συμπληρωματικής πρώτης ύλης για την παραγωγή τσιμέντου.

Υπάρχουν όμως βάσιμες ανησυχίες από πολλούς επιστήμονες ότι τα βαρέα μέταλλα που περιέχονται στη τέφρα είναι δυνατό να οξειδωθούν ή να αποσπαστούν από το υλικό μετά από χρόνια φθορά και να «δραπετεύσουν» στο περιβάλλον.

Ενδεικτικά είναι περιστατικά κατασκευών που εξερράγησαν στο Ηνωμένο Βασίλειο που συνδέθηκαν με την ύπαρξη βαρέων μετάλλων στο τσιμέντο, όπου σε αντίδραση με το νερό εκλυόταν υδρογόνο. Με αφορμή αυτά τα περιστατικά η βρετανική Αρχή Οδικού Δικτύου με έγγραφο- οδηγό της το 2009, έθεσε αυστηρές προϋποθέσεις και αντίστοιχες απαγορεύσεις για τη χρήση της τέφρας σε οδικές κατασκευές

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΣΤΑ ΑΠΟΡΡΙΜΜΑΤΑ;

Πρώτα από όλα η μείωση και η επανάχρηση των συσκευασιών, και στη συνέχεια η αύξηση των ποσοστών ανακύκλωσης και κομποστοποίησης (στη Γερμανία το ποσοστό έχει φτάσει στο 65%).

Το εναπομείναν μέρος μπορούμε να το επεξεργαστούμε με ήπιες μεθόδους (αερόβια κομποστοποίηση, αναερόβια χώνευση) όπου το τελικό αδρανές υπόλειμμα μπορεί να διατεθεί σε ΧΥΤΥ.

*του Γιώργου Βασιλακόπουλου, φυσικού

ΟΙΚΟΛΟΓΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ ΠΑΤΡΑΣ (ΟΙ.ΚΙ.ΠΑ.)

Η κριτική στην «πράσινη ανάπτυξη»- ΑΠΕ και η πρακτική της Αποανάπτυξης

Οι πέντε κύριες τεχνολογίες χαμηλού άνθρακα ή καθαρής ενέργειας (άνεμος, φωτοβολταϊκά, ηλιοθερμική ενέργεια, γεωθερμία και υδροηλεκτρική ενέργεια) μπορούν να πετύχουν στον κύκλο της ζωής τους εκπομπές λιγότερες από 50 γραμμάρια CO2 ανά κιλοβατώρα (g/kWh). Η ποσότητα αυτή είναι χαμηλότερη από τα 800-1000 g/kWh για τα τυπικά εργοστάσια ατμοηλεκτρικής παραγωγής ενέργειας και τα 600 g/kWh για τα εργοστάσια φυσικού αερίου. Στα εργοστάσια συλλογής και αποθήκευσης CO2(CCS), οι εκπομπές από την παραγωγή μίας 1 kWh ενέργειας από λιγνίτη ή αέριο πέφτει στα 200 γραμμάρια.
Όμως σε διάφορες αναλύσεις υποστηρίζεται πως και οι ΑΠΕ συνεισφέρουν στην εκπομπή αερίων. Σύμφωνα με αυτές, οι κύριες πηγές εκπομπών αερίων από την αιολική, φωτοβολταϊκή και ηλιοθερμική ενέργεια εντοπίζονται στην κατασκευή και στην εγκατάσταση του εξοπλισμού.
Για παράδειγμα σε μία χερσαία εγκατάσταση ενός αιολικού πάρκου, τα υλικά κατασκευής και η κατασκευή των ανεμογεννητριών ευθύνονται για το 80% των εκπομπών. Σε μία μη χερσαία εγκατάσταση αιολικού πάρκου, η συνολική εκπομπή αερίων από την εγκατάσταση, τη λειτουργία και τον παροπλισμό των ανεμογεννητριών είναι ισάξια με τις εκπομπές των υλικών και της κατασκευής τους (UNEP,2016:33).
Η κριτική όμως δεν στέκεται μόνο στη συνεισφορά των ΑΠΕ στο φαινόμενο του θερμοκηπίου. Το Υπουργείο Μεταλλευμάτων της Αυστραλίας, αναφέρει πως αν αντικαθιστούσαμε τα ατμοηλεκτρικά εργοστάσια με ανεμογεννήτριες θα χρειαζόταν περίπου 230 χρόνια με τον μέσο ρυθμό εγκατάστασης, ενώ η εγκατάσταση τους θα έπιανε μία έκταση μεγαλύτερη από αυτή της Νότιας Αυστραλίας με 3,5 εκατομμύρια περίπου ανεμογεννήτριες. Κάθε ανεμογεννήτρια για να φτιαχτεί απαιτείται ατσάλι. Και το 70% της παγκόσμιας παραγωγής ατσαλιού φτιάχνεται από άνθρακα. Μία ανεμογεννήτρια 1MW ή 1000 KW χρειάζεται περισσότερα από 220 τόνους άνθρακα για να φτιαχτεί(MCA, 2015:29) Εκτός όμως από τον ατσάλινο μηχανισμό της, η ανεμογεννήτρια περιέχει μαγνήτες οι οποίοι κατασκευάζονται από ένα ισχυρά τοξικό χημικό στοιχείο, το νεοδύμιο.
Άλλες κριτικές εστιάζουν στο ζήτημα της αστάθειας της αιολικής και φωτοβολταϊκής ενέργειας. Η αιολική και φωτοβολταϊκή παραγωγή ενέργειας στην πραγματικότητα είναι διακοπτόμενη και εξαρτάται από τις διακυμάνσεις του καιρού. Με βάση κάποιες μελέτες η αστάθεια των ανεμογεννητριών είναι τέτοια που τελικά αποδίδουν μόλις το 15-30% της συνολικής ονομαστικής τους απόδοσης[1]. Η κατανάλωση όμως των κοινωνιών είναι αδιάκοπη και χωρίς διακυμάνσεις. Για το λόγο αυτό οι φορείς της ιεραρχικής διαχείρισης της ενέργειας έχουν δώσει μεγάλη έμφαση στην ανάπτυξη ηλεκτρικών δικτύων, στα οποία επιτρέπεται η μίξη των διαφόρων μορφών παραγωγής ενέργειας και η διατήρηση της ισορροπίας.
Στη βάση αυτή όλοι συμφωνούν πως η αιολική παραγωγή ενέργειας πρέπει να υποστηρίζεται στο 100% από πηγές παραγωγής ενέργειας μεσταθερή ικανότητα απόδοσης, δηλαδή από ορυκτά καύσιμα ή υδροηλεκτρικούς σταθμούς. Αυτή η δικτυακή υποστήριξη είναι απαραίτητη προκειμένου να αποφεύγονται τα μπλάκ άουτ του δικτύου[2]. Επομένως στην παρούσα φάση η παραγωγή ενέργειας δεν μπορεί να απεξαρτηθεί ολοκληρωτικά από την πυρηνική και την ενέργεια του άνθρακα.
Το γεγονός αυτό αν και χρησιμοποιείται συχνά από τους αντιπάλους της χρήσης των ΑΠΕ δεν μπορεί να σταθεί ικανοποιητικά ως επιχείρημα για τη μη χρήση τους. Αφού από τα δεδομένα η χρήση των ΑΠΕ συμβάλλει στη μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου. Αυτό που θα πρέπει να αναζητηθεί μάλλον είναι ο σχεδιασμός αξιόπιστων δικτύων ενέργειας, που θα επιτρέπουν την σύνδεση των ΑΠΕ σε αυτό. Στην κατεύθυνση αυτή στρέφονται ολοένα και περισσότερο οι θεσμοί της ιεραρχίας προωθώντας φυσικά τα συμφέροντα τους.
Από αυτή τη συζήτηση δεν μπορούν να απουσιάζουν τα κινήματα των «από κάτω» που στοχεύουν στην προστασία του περιβάλλοντος. Φυσικά η παρέμβαση των κινημάτων σε αυτή τη συζήτηση πρέπει να αναπτύσσει δυναμικές πέρα από τα όρια που θέτουν οι «από πάνω» στη βάση της λογικής της αγοράς και της διατήρησης της κυριαρχίας τους.

Άλλες συνέπειες των βιομηχανικών αιολικών πάρκων σε ανθρώπινα και μη ανθρώπινα ζώα
Πέρα όμως από τη συμμετοχή των αιολικών πάρκων στην εκπομπή αερίων του θερμοκηπίου, η βιομηχανική εγκατάσταση τους συνδέεται με μία σειρά διαταραχές σε ανθρώπινα και μη ανθρώπινα ζώα. Συχνά άνθρωποι που κατοικούν σε απόσταση μέχρι και 2km από αιολικά πάρκα έχουν παραπονεθεί για μία σειρά συμπτώματα και ενοχλήσεις από τους υπόηχους και το θόρυβο των ανεμογεννητριών, που οι επιστήμονες έχουν ορίσει ως το σύνδρομο της τουρμπίνας.
Τα συμπτώματα που αναφέρονται είναι βουητό και πόνος στα αυτιά, ταχυκαρδίες, ημικρανίες, απώλεια ύπνου, ζαλάδες και ίλιγγος, δυσλειτουργίες των εσωτερικών οργάνων, απώλεια μνήμης και συγκέντρωσης, εκνευρισμός και θυμός, και κούραση (A. Farboud, R Crunkhorn, A Trinidade, 2013 & Nina Pierpont 2009)[3]. Ανάλογες είναι οι επιπτώσεις του συνδρόμου της τουρμπίνας στα ζώα και τα φυτά με τις τεράστιες εγκαταστάσεις αιολικών πάρκων δίπλα σε φάρμες ζώων ή περιοχές άγριας ζωής. Έτσι το 2014 ο ιδιοκτήτης μίας φάρμας με μινκ στη Δανία παρατήρησε 1600 αποβολές εμβρύων, ενώ πολλά από τα ζώα της φάρμας γεννιόταν με δυσλειτουργίες, γεγονός που απέδωσε στην εγκατάσταση τεσσάρων ανεμογεννητριών δίπλα στη φάρμα. Σε μία μεταπτυχιακή έρευνα με τον τίτλο Acquired Flexural Deformity of the Distal Interphalangic Joint in Foals στην Κτηνιατρική Σχολή του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου της Λισαβόνας αναφέρεται πως τα άλογα όπως και οι άνθρωποι επηρεάζονται από την εγκατάσταση των ανεμογεννητριών. Παρόμοια συμπεράσματα αναδύονται από μία σειρά παρατηρήσεις κι έρευνες για τις επιπτώσεις των δονήσεων και των υπόηχων σε δελφίνια, ψάρια, οικόσιτα και άγρια ζώα.
Σε μία πεντάμηνη έρευνα που διεξήχθη το 2006 στο αιολικό πάρκο της περιοχής του Tug Hill Plateau στο Lewis Country, N.Y. κατέληξαν στο συμπέρασμα πως περίπου 2200 με 4094 πουλιά και νυχτερίδες σκοτώνονται από τις 120 εγκατεστημένες ανεμογεννήτριες. Με πρόχειρους υπολογισμούς αντιστοιχούν σε κάθε ανεμογεννήτρια περίπου 23 πουλιά και 59 νυχτερίδες. Το αμερικάνικο παρατηρητήριο πουλιών εκτίμησε πως μόνο στην Αμερική κάθε χρόνο μέχρι το 2030 θα σκοτώνονται περίπου 1 εκατομμύριο πουλιά από τις ανεμογεννήτριες.
Σε παγκόσμιο επίπεδο πλέον ερευνώνται υποθέσεις για τις καταστροφικές συνέπειες των αιολικών πάρκων, τα οποία υποβαθμίζουν και θρυμματίζουν τα οικοσυστήματα που συνορεύουν μαζί τους λόγω της κατασκευής δρόμων, υποδομών μετάδοσης της ηλεκτρικής ενέργειας (καλώδια, υποσταθμοί κτλ.), και την καταστροφή μεγάλων δασικών εκτάσεων.

Βιομηχανική παραγωγής ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές και κόστος
Η συνεχιζόμενη βιομηχανοποίηση και αστικοποίηση σε παγκόσμιο επίπεδο θα αυξήσει τις επόμενες δεκαετίες τις ανάγκες σε ενέργεια και επομένως θα διατηρήσει τη χρήση και του άνθρακα. Ο άνθρακας είτε το θέλουμε είτε το όχι, συνδεόμενος με την παραγωγή ενέργειας έχει άμεση σχέση με την καθημερινή ζωή των ανθρώπων.
Από το 1990 μέχρι και το 2014 πάνω από 830 εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο είχαν πρόσβαση στον ηλεκτρισμό με βάση τον άνθρακα, 378 εκατομμύρια με βάση το αέριο, 290 εκατομμύρια με βάση το νερό, 78 εκατομμύρια χάρη στην πυρηνική ενέργεια, και 65 εκατομμύρια χάρη στις ΑΠΕ, 61 εκατομμύρια χάρη στο πετρέλαιο (MCA, 2015:25). Πέρα από το ζήτημα της εκπομπής αερίων του θερμοκηπίου και τις άλλες συνέπειες των βιομηχανικών εγκαταστάσεων των ΑΠΕ, μεγάλη συζήτηση γίνεται για το κόστος της παραγωγής και διανομής της ανανεώσιμη ηλεκτρικής ενέργειας, που γενικά υπολογίζεται πολλές φορές μεγαλύτερο από αυτό των συμβατικών μορφών παραγωγής[4].
Έτσι στην Αυστραλία το κόστος της εγκατάστασης και της λειτουργίας αιολικής ενέργειας υπολογίζεται μεταξύ 80$ και 120$ (δολάρια Αυστραλίας) ανά μεγαβατώρα, των φωτοβολταϊκών 300$ ανά μεγαβατώρα, ενώ και το κόστος λειτουργίας των εργοστασίων με βάση τον άνθρακα τα 38$ ανά μεγαβατώρα. Παρόμοια είναι τα αποτελέσματα της σύγκρισης μεταξύ των διαφορετικών μορφών παραγωγής και διανομής ενέργειας στις ΗΠΑ. Η ηλεκτρική ενέργεια από άνθρακα κοστίζει 38$ ανά μεγαβατώρα, από πυρηνικά εργοστάσια 29,6$ ενώ από τον άνεμο/φυσικό αέριο 96,2$ (MCA, 2015:27). Στα φωτοβολταϊκά όμως έχουμε αναπάντεχη μείωση του κόστους (250 φορές κάτω από το 1977 μέχρι το 2018, και προβλέπεται να φθάσει 500 φορές κάτω μόλις από το 2018 στο 2020), είναι τώρα με 1.77 σεντς την κιλοβατώρα- τιμή ρεκόρ από Μεξικό- και αναμένεται να φθάσει το 1 σεντ, πριν το τέλος της χρονιάς).
Σύμφωνα με τον αναλυτή Andrew Follett η Γερμανία και η Δανία που θεωρούνται από τις πρωταγωνίστριες στην εισαγωγή ΑΠΕ στον πλανήτη, έχουν και από τα πιο ακριβά τιμολόγια ηλεκτρισμού γεγονός που αποδίδεται και στην εισαγωγή των ΑΠΕ. Έτσι τα φτωχά νοικοκυριά σε ολόκληρο τον κόσμο καλούνται να πληρώσουν το κόστος μίας πανάκριβης ενέργειας. Αυτό όμως οφείλεται στις ακριβές ΑΠΕ ή στην εμπορευματοποίηση της παραγωγής ενέργειας;
Η ενέργεια ως βασικός πόρος της παραγωγής και αναπαραγωγής των ιεραρχικών κοινωνικών σχέσεων είναι ακριβή γιατί απλά είναι ένα ακόμα περιφραγμένο από τους «από πάνω» αγαθό, που κυκλοφορεί ως εμπόρευμα στα δίκτυα της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας. Η ακρίβεια των ΑΠΕ οφείλεται σε αυτή την εμπορευματική σχέση. Η ανάκτηση της παραγωγής ενέργειας από τους «από κάτω» θα πρέπει να γίνει ένας από τους στόχους των απελευθερωτικών κινημάτων, που θα στοχεύουν στην προστασία του περιβάλλοντος. Φυσικά η παρέμβαση των κινημάτων σε αυτή τη συζήτηση πρέπει να αναπτύσσει δυναμικές πέρα από τα όρια που θέτουν οι «από πάνω» στη βάση της λογικής της αγοράς και της διατήρησης της κυριαρχίας τους, αλλά στη βάση της Κοινωνικοποίησης της παραγωγής και διανομής της ενέργειας. Στη λογική του «να μην είσαι στη φιλοσοφία καταναλωτής. Να μη λες: ρεύμα θέλω, τώρα το θέλω»[5].
Σήμερα είναι ανάγκη όσο ποτέ να αναπτυχθούν αυτές οι οριζόντιες διαδικασίες οργάνωσης που αρχικά θα εμποδίζουν τα σχέδια των κυρίαρχων ενώ παράλληλα θα σχεδιάζουν τις προτάσεις τους για την απελευθέρωση ανθρώπων και φύσης επιλέγοντας την κατεύθυνση που θέτουν σήμερα τα προτάγματα της Αποανάπτυξης-Τοπικοποίησης, της Αυτονομίας, της Άμεσης Δημοκρατίας με τη μορφή του ομοσπονδιακού Κοινοτισμού.

[1] Αναφερόμαστε στον συντελεστή ισχύος μίας ανεμογεννήτριας –δηλαδή το κλάσμα της μέσης τελικής απόδοσης ενέργειας προς τη συνολική ονομαστική απόδοση της- μεταξύ 15 και 30% της ονομαστικής τους απόδοσης ανά έτος. Περισσότερα βλέπε εδώ: http://www.wind-watch.org/faq-output.php
Μία ενδιαφέρουσα μελέτη περίπτωσης εισαγωγής της αιολικής παραγωγής ενέργειας παρουσιάζεται στο άρθρο “Wind Power Myths BUSTED” στο μπλογκ STOP THESE THINGS, όπου αναλύονται στοιχεία από την απόδοση των αιολικών βιομηχανικών πάρκων στην Νότια Αυστραλία το 2014. Περισσότερα εδώ: https://stopthesethings.com/20…/…/13/wind-power-mythsbusted/.

[2]Όπως διαβάζουμε στον Guardian στη Δανία η αιολική ενέργεια παρήγαγε σε μία ημέρα τον Ιούλιο του 2015, το 140% των αναγκών της σε ηλεκτρική ενέργεια. Η μέση παραγόμενη ενέργεια από τον άνεμο καλύπτει τις ανάγκες της Δανίας για ηλεκτρισμό σε ποσοστό 116%. Το ποσοστό αυτό όμως θα
ήταν άχρηστο εάν δεν υπήρχε η δυνατότητα να αποθηκεύεται στα υδροηλεκτρικά συστήματα της Γερμανίας, της Νορβηγίας και της Σουηδίας με τα οποία είναι συνδεδεμένο το ηλεκτρικό δίκτυο της Δανίας. Βλέπε: Arthur Neslen, “Wind Power Generates 140% of Denmark's Electricity Demand”
εδώ: https://www.theguardian.com/environme…/…/jul/10/denmarkwind-
windfarm-power-exceed-electricity-demand.
.Αν όμως εμβαθύνουμε λίγο στην ανάλυση των δικτύων των άλλων χωρών με τα οποία είναι συνδε-
δεμένη η Δανία, τότε ανακαλύπτουμε πως το 1/3 της ηλεκτρικής ενέργειας εξαρτάται από την πυρηνική και την ενέργεια του άνθρακα

[3] Τα ίδια συμπεράσματα ανιχνεύουν και οι Max Whisson και Murray Mayνστο περιοδικό Narure-Society στο τεύχος Οκτωβρίου-Νοεμβρίου του 2011, στα άρθρα τους “Wind power and Ecology” και “The wind power controversy”αντίστοιχα. Ο αναγνώστης μπορεί επίσης να προστρέξει σε πολλά άρ-θρα κι έρευνες που έχουν δημοσιευθεί τόσο στον ιστοχώρο του https://www.wind-watch.org
όσο και στα άρθρα και τα στοιχεία που παραθέτονται στην ιστοσελίδα της διδακτόρου παιδιάτρου Nina Pierpont που ασχολείται διεξοδικά στις έρευνες της με το σύνδρομο της τουρμπίνας. Η ιστοσελίδα έχει διεύθυνση http://www.windturbinesyndrome.com. Επίσης πολλά στοιχεία
και έρευνες για τα συμπτώματα του συνδρόμου της τουρμπίνας μπορούν να ανακτηθούν από τη διεύθυνση http://www.windvigilance.com/home και από τον ιστότοπο http://www.acousticecology.org/wind/index.html.

[4] Όμως μετά τη λειτουργεία του πρώτου συστήματος μεταφοράς ενέργειας με ρεκόρ τάσης 1,100 kv (1.100.000 vollt) Ultra High Voltage DC - UHVDC, που στέλνει 12.000KW στα 3284 χλμ, η μεταφορά της ενέργειας σε μεγάλες ποσότητες και αποστάσεις, γίνεται πολύ φθηνότερη και ευκολότερη από πρακτικής πλευράς. Αυτό, μαζί με την …"εκμηδένιση" του κόστους αγοράς των φωτοβολταϊκών το 2019 και τη "ψηφιοποίηση του διαμοιρασμού της ηλεκτρικής ενέργειας", κυριολεκτικά απογειώνουν τις δυνατότητες για την εμπορική εκμετάλλευση των βιομηχανικών ΑΠΕ σε παγκόσμια κλίμακα και σε σημείο που μέχρι τώρα δεν είχαμε καν φανταστεί.

[5] Για την κοινωνικοποίηση της ενέργειας, αλλά πως; Δες τις θέσεις μας στην ανάρτηση http://www.topikopoiisi.eu/theta941sigmaepsiloniota…/8649818

http://www.topikopoiisi.eu

                    Ανάπτυξη για το περιβάλλον, την οικονομία, την κοινωνία.

Δεν ξέρω αν υπάρχει στη γλώσσα μας άλλη λέξη που να συνοδεύεται από τόσους επιθετικούς προσδιορισμούς όπως η «ανάπτυξη». Θα περιορισθούμε σε πρόσφατους νεολογισμούς που αφορούν στην οικονομική ανάπτυξη, με τη σειρά εμφάνισής τους: «αειφορική ή αειφόρος ανάπτυξη», «βιώσιμη ανάπτυξη», «πράσινη ανάπτυξη».

Ο όρος «αειφορία» εμφανίσθηκε στα τέλη του 18ου αιώνα από έναν Γερμανό δασοκτήμονα και αποτέλεσε τη βάση όπου στηρίχθηκε η επιστημονική – ορθολογική διαχείριση του δάσους. Στα γερμανικά, ο όρος διατυπώθηκε «Nachhaltigkeit» ως ουσιαστικό και «Nachhaltig» ως επίθετο ή επίρρημα και αφορούσε στη διαχείριση του δάσους με τρόπο ώστε να αποδίδει κάθε έτος και στο διηνεκές, την ίδια ποσότητα ξύλου ή την ίδια χρηματική πρόσοδο.

Για να επιτευχθεί αυτό, θα πρέπει το δάσος να παραμείνει δάσος και το έδαφος του να μην υποβαθμίζεται, αλλά, κατά το δυνατόν, να βελτιώνεται. Στη γλώσσα μας, ο όρος «Nachhaltigkeit» αποδόθηκε αρχικά ως «διηνέκεια των καρπώσεων» που αποτελεί κατά λέξη μετάφραση του γερμανικού όρου και αργότερα ως «αειφορία» που εννοιολογικά αποδίδει πληρέστερα το περιεχόμενο του όρου. Στα Γαλλικά αποδόθηκε με τον όρο «durable», στα Αγγλικά με τον όρο «sustainable», στα Ισπανικά, Ιταλικά και Πορτογαλικά με τον όρο «sostenido» και «sostenible».

Η αρχή της αειφορίας ή της αειφόρου διαχείρισης εφαρμό­σθηκε αρχικά στην ορθολογική διαχείριση των δασών και αφορούσε στη διαχείριση του ξυλαποθέματος, ενώ αργότερα επεκτάθηκε και στις κοινωφελείς επιδράσεις του δάσους και βρήκε εφαρμογή σε όλους τους ανανεώσιμους φυσικούς πόρους. Ας σημειωθεί στο σημείο αυτό, ότι η αειφορική αρχή μπορεί να εφαρμοσθεί μόνο στους ανανεώσιμους φυσικούς πόρους. Για τους μη ανανεώσιμους φυσικούς πόρους ισχύει η αρχή της συνετής χρήσης και της ανακύκλωσης.

Τα τελευταία έτη, η έννοια της αειφορίας ξεπέρασε την αρχική της σημασία, τη σχετική με τη διαχείριση των ανανεώσιμων φυσικών πόρων και απόκτησε, ιδιαίτερα στην αγγλοσαξονική βιβλιογραφία, μια φιλοσοφική σημασία και έκφραση τρόπου ζωής. Έτσι, διατυπώθηκε ο όρος «sustainable development» (αειφορική ανάπτυξη), η κατάχρηση του οποίου είχε ως αποτέλεσμα την επέκτασή του επί παντός επιστητού, όπως αειφορικά ξενοδοχεία, αειφορικά σχολεία, αειφορικά νοσοκομεία κ.ά., χωρίς να προσδιορίζεται το τι εννοείται κάθε φορά. Από επιστημονική σκοπιά, ο όρος «αειφορική ανάπτυξη», αυτός καθαυτός, είναι αδόκιμος διότι, όπως προαναφέρθηκε, η αρχή της αειφορίας αφορά στους ανανεώσιμους φυσικούς πόρους και στη διαχείρισή τους.

Ένας άλλος νεολογισμός είναι η λεγόμενη «βιώσιμη ανάπτυξη». Ως «βιώσιμη» χαρακτηρίζεται η ανάπτυξη που στηρίζεται στην αειφόρο διαχείριση των ανανεώσιμων φυσικών πόρων και στη συνετή χρήση των μη ανανεώσιμων φυσικών πόρων. Αλλά η εφαρμογή των δύο αυτών αρχών δεν εξασφαλίζει πάντοτε από μόνη της τη βιωσιμότητα της οικονομικής ανάπτυξης. Αποτελεί, όπως λέγεται στα μαθηματικά, μία αναγκαία, αλλά όχι πάντα ικανή συνθήκη.

Ο τελευταίος νεολογισμός αφορά στην «πράσινη ανάπτυξη», η οποία αποτελεί μία περισσότερο προχωρημένη και πληρέστερα τεκμηριωμένη πρόταση φιλικής προς το περιβάλλον ανάπτυξης. Μιας ανάπτυξης που σέβεται το περιβάλλον, δίδει έμφαση στη χρήση ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, όπως είναι το νερό, ο άνεμος, η ηλιακή ακτινοβολία, τα βιοκαύσιμα, η βιομάζα κ.λπ., λαμβάνει υπόψη την κλιματική αλλαγή, επιδιώκει τη μείωση της εκπομπής αερίων του θερμοκηπίου, μειώνει την κατανάλωση ενέργειας με τη θερμομόνωση των κτηρίων, χρησιμοποιεί τη σύγχρονη τεχνολογία για την παραγωγή προϊόντων με την ελάχιστη δυνατή κατανάλωση ενέργειας και νερού.

Στη γεωργία, προωθεί την εφαρμογή πρακτικών φιλικών προς το περιβάλλον και την προσπάθεια εξασφάλισης άριστης ποιότητας προϊόντων, σε ανταγωνιστικές τιμές, με την ελαχιστοποίηση της κατανάλωσης ενέργειας, νερού, λιπασμάτων και γεωργικών φαρμάκων. Επιδιώκει, επίσης, την εφαρμογή φιλικών προς το περιβάλλον μεθόδων διαχείρισης των δασών και ιδιαίτερα της συγκομιδής του ξύλου τους, προωθεί την ήπια, φιλική προς το περιβάλλον, τουριστική ανάπτυξη, η οποία, όχι μόνο σέβεται το περιβάλλον, αλλά και διαχέει το εισόδημα που προκύπτει σε μεγαλύτερο μέρος του τοπικού πληθυσμού κ.λπ. Και πάλι, όμως, δεν εξασφαλίζεται πλήρως η βιωσιμότητα της ανάπτυξης.

Για να είναι μια ανάπτυξη «βιώσιμη», ανεξάρτητα από την ιδεολογική τοποθέτηση και την οικονομική φιλοσοφία του καθενός, θα πρέπει να στηρίζεται σε τρεις ισοδύναμους πυλώνες:

α) Στην προστασία του περιβάλλοντος. Η προστασία του περιβάλλοντος, πέρα από ηθική υποχρέωση προς τις μέλλουσες γενιές, επιβάλλεται και για καθαρά πρακτικούς και οικονομικούς λόγους, διότι από το περιβάλλον και τη βιοποικιλότητά του αντλούμε τους ανανεώσιμους φυσικούς πόρους που είναι απαραίτητοι για μια βιώσιμη, στο διηνεκές, ανάπτυξη. Βέβαια, η προστασία του περιβάλλοντος δεν θα πρέπει να φθάνει σε τέτοιες ακρότητες, ώστε να «στραγγαλίζει» την οικονομία και να εμποδίζει την τεχνική πρόοδο.

Αντιθέτως, θα πρέπει να ισχύει η αρχή ότι «ζητάμε την προστασία του περιβάλλοντος, όχι εναντίον της τεχνικής και της προόδου, αλλά με τη βοήθεια της τεχνικής και της προόδου». Η αλματώδης εξέλιξη της τεχνολογίας μπορεί και πρέπει να γίνει εργαλείο προστασίας του περιβάλλοντος.

β) Στην οικονομική ανάπτυξη. «Δει δη χρημάτων, ω άνδρες Αθηναίοι και άνευ αυτών ουδέν έστι γενέσθαι των δεόντων» όπως έχει χαρακτηριστικά επισημάνει σε έναν από τους λόγους του ο ρήτορας Δημοσθένης. Προϋπόθεση μιας βιώσιμης ανάπτυξης αποτελεί μια ισχυρή οικονομία. Μια οικονομία που παράγει πλούτο, δηλαδή μια οικονομία, που στηρίζεται κυρίως στην παραγωγή, πρωτογενή, δευτερογενή και τριτογενή, και όχι μια παρασιτική οικονομία που στηρίζεται στον μεταπρατικό και την κατανάλωση.

Χωρίς ισχυρή οικονομία, δεν μπορούμε να προστατεύσουμε το περιβάλλον, ούτε και να ασκήσουμε κοινωνική πολιτική. Με τον περιορισμό βεβαίως ότι η οικονομία αυτή δεν θα καταστρέφει το περιβάλλον, δεν θα σπαταλά φυσικούς πόρους και ο πλούτος δεν θα συσσωρεύεται σε βάρος των αδύνατων κοινωνικών τάξεων.

γ) Στην κοινωνική δικαιοσύνη. Σε ένα ευνομούμενο κράτος και στο πλαίσιο της κοινωνικής αλληλεγγύης, της αλληλεγγύης των γενεών και της κοινωνικής συνοχής, θα πρέπει να υπάρχει παροχή ίσων ευκαιριών για ευημερία σε όλους, κοινωνική δικαιοσύνη, κοινωνική πρόνοια, δηλαδή φροντίδα για τους ανήμπορους και αδύνατους, εξασφάλιση μιας αξιοπρεπούς σύνταξης στους ηλικιωμένους, τους απόμαχους, ικανοποιητική ιατρική περίθαλψη, βοήθεια στους ανέργους κ.λπ. Είναι αυτονόητο ότι η κοινωνική πρόνοια θα πρέπει να υπάρξει μέσα στο πλαίσιο που επιτρέπουν οι οικονομικές δυνατότητες και η εξασφάλιση της προστασίας του περιβάλλοντος. Όπως γνωρίσαμε με επώδυνο τρόπο, κοινωνική πρόνοια με δανεικά δεν είναι μακροπρόθεσμα δυνατή.

Βεβαίως, όλα τα παραπάνω, εύκολα λέγονται, αλλά δύσκολα γίνονται. Εδώ ισχύει η ρήση του Goethe «Το να σκέφτεσαι είναι εύκολο, το να πράττεις είναι δύσκολο, αλλά το να πράττεις αυτά που σκέφτεσαι είναι το δυσκολότερο πράγμα».

Οι τρεις πυλώνες που προαναφέρθηκαν έρχονται συχνά σε αντίθεση μεταξύ τους: η προστασία του περιβάλλοντος με την οικονομική ανάπτυξη, η οικονομική ανάπτυξη με την προστασία του περιβάλλοντος και την κοινωνική πρόνοια και η κοινωνική πρόνοια με την οικονομική ανάπτυξη. Ο συγκερασμός των αντιθέσεων απαιτεί ανθρώπους, πολιτικούς ή τεχνοκράτες, με συγκεκριμένο όραμα, πραγματιστές πολιτικούς και όχι υδρολήπτες, με αίσθημα ευθύνης για το μέλλον του τόπου. Ικανούς, ανεξάρτητα από την ιδεολογία τους, να αλλάζουν τις στρατηγικές προκειμένου να πετύχουν τον σκοπό τους. Εδώ, αξίζει να αναφερθεί το δόγμα του Κομφούκιου: «Αν δεν μπορείς να πετύχεις τον σκοπό σου, μην αλλάζεις τον σκοπό, αλλά την πορεία».

Σπύρος Ντάφης, (1927-2014). Ομότιμος καθηγητής δασοκομίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

              Τοξικό μαύρο χιόνι έπεσε στη Σιβηρία!

Τεράστια οικολογική καταστροφή.Για ανθρωπογενή οικολογική καταστροφή κάνουν λόγο οι επιστήμονες

Έντονη ανησυχία προκαλεί στους κατοίκους του Kiselyovsk στη Σιβηρία, το μαύρο, τοξικό χιόνι που πέφτει κάθε χειμώνα, στην ευρύτερη περιοχή με τα ανθρακωρυχεία. Βίντεο του αφύσικου φαινομένου έχουν γίνει viral, με τους επιστήμονες να εξηγούν πως πρόκειται για ανθρωπογενή οικολογική καταστροφή. Σε ένα από αυτά τα βίντεο, μία γυναίκα οδηγεί ανάμεσα σε «λοφίσκους» μαύρου χιονιού που απλώνονται μέχρι το βάθος, καλύπτοντας παιδικές χαρές, οχήματα και αυλές πολυκατοικιών. Η σκόνη που απελευθερώνεται από τους ανοικτούς λάκκους στα ορυχεία, βάφει μαύρο το χιόνι δημιουργώντας επικίνδυνες χημικές ενώσεις για τον ανθρώπινο οργανισμό. Ενδεικτικό είναι πως στην ευρύτερη περιοχή γύρω από τα ορυχεία, το προσδόκιμο ζωής των περίπου 2,6 εκατομμυρίων κατοίκων είναι 3 με 4 χρόνια χαμηλότερο από τον ρωσικό μέσο όρο, με τους άντρες να ζουν μόλις 66 χρόνια και τις γυναίκες 77 (κατά μ.ο). Ο καρκίνος, η εγκεφαλική παράλυση σε παιδιά και η φυματίωση στην περιοχή του Κουζμπάς, σημειώνουν πολύ υψηλότερα ποσοστά από όλη την υπόλοιπη χώρα. «Είναι πιο δύσκολο να βρούμε λευκό, από ότι μαύρο χιόνι κατά τη διάρκεια του χειμώνα», λέει στον Guardian ο Βλαντιμίρ Σλίβακ, της οικολογικής ομάδας Ecodefense. «Υπάρχει μεγάλη συγκέντρωση σκόνης στον αέρα, συνέχεια. Όταν το χιόνι πέφτει αυτό γίνεται ορατό. Όλη την υπόλοιπη χρονιά δεν μπορούμε να το δούμε αλλά είναι εκεί». Η σκόνη αυτή περιέχει μία ποικιλία επικίνδυνων βαρέων μετάλλων, όπως αρσενικό και υδράργυρο. Τα προβλήματα πολλαπλασιάζονται και από την πρακτική της ανοιχτής μεταφοράς των εξαγώγιμων φορτίων, σε τρένα. Ο άνεμος και η βροχή μεταφέρουν τα επικίνδυνα μέταλλα σε όλες τις πόλεις και τα ποτάμια με τα οποία διασταυρώνονται οι ράγες. Η βρετανική ζήτηση Παρά τις διμερείς πολιτικές εντάσεις με πιο πρόσφατη αφορμή την υπόθεση του Σεργκέι Σκριπάλ, η Ρωσία παραμένει ο μεγαλύτερος εξαγωγέας άνθρακα στη Μεγάλη Βρετανία. Το 2017, τα ρωσικά ορυχεία τροφοδότησαν με 8,5 εκατομμύρια τόνους άνθρακα το Ηνωμένο Βασίλειο, με το 90% αυτής της ποσότητας να έχει προέλθει από την περιοχή του Κουζμπάς. Ρώσοι ακτιβιστές καλούν τη Βρετανία να μποϊκοτάρει τον ρωσικό άνθρακα. «Είναι ο καλύτερος τρόπος για να ασκηθεί πίεση, να σταματήσουν να αγοράζουν κάρβουνα μέχρι να βελτιωθεί η κατάσταση», λέει ο Σλίβακ. Ειδικοί επικρίνουν τις ρωσικές αρχές ότι εθελοτυφλούν σκοπίμως απέναντι σε περιπτώσεις παραβιάσεων των κανονισμών ασφαλείας, επιτρέποντας το άνοιγμα ορυχείων επικίνδυνα κοντά σε πόλεις και χωριά. Ενώ τα προβλήματα πληθαίνουν, οι κινητοποιήσεις οικολογικού χαρακτήρα και η κοινωνική πίεση εντείνεται στο Κουζμπάς, με τις αρχές να προχωρούν ορισμένες φορές σε κυριολεκτικά επιφανειακά μέτρα, όπως ήταν και η απόπειρα να ξαναβάψουν το μαύρο χιόνι λευκό σε μια περιοχή που παίζουν παιδιά, εξοργίζοντας τους ντόπιους. Με πληροφορίες από Guardian Πηγή: www.lifo.gr

https://www.youtube.com/watch?time_continue=1&v=1AqjL5xQJIc

Χιλιάδες νέοι στη Βρετανία δεν πήγαν για μάθημα για να στείλουν ένα ισχυρό μήνυμα

Δίκτυο Μαθητών και Φοιτητών: Δεν θα μας σταματήσει η ηλικία μας

Χιλιάδες νέοι σε όλη τη Βρετανία απείχαν σήμερα Παρασκευή από τα μαθήματά τους και να πάρουν μέρος σε πορείες υπό το γενικό σύνθημα YouthStrike4Climate για να απαιτήσουν την προστασία του περιβάλλοντος και ταυτόχρονα να καταγγείλουν την «έλλειψη δράσης από την κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης», γνωστοποίησε ένα δίκτυο μαθητικών οργανώσεων.

«Αυτή είναι η τελευταία μας ευκαιρία να αγωνιστούμε για το μέλλον μας» και «δεν θα μας σταματήσει η ηλικία μας», τόνισε το Δίκτυο Μαθητών και Φοιτητών του Ηνωμένου Βασιλείου για το Κλίμα (UK Student Climate Network, UKSCN) σε μια ανακοίνωση που αναρτήθηκε στον ιστότοπό του, όπως αναφέρει το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Ανάμεσα στα αιτήματα της οργάνωσης, τα μέλη της οποίας είναι στη μεγάλη πλειοψηφία τους κάτω των 18 ετών, είναι η κυβέρνηση να κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής και να «αντιμετωπίσει την οικολογική κρίση ως εκπαιδευτική προτεραιότητα».

Το δίκτυο εισηγείται εξάλλου να μειωθεί το όριο ηλικίας για τη συμμετοχή στις εκλογές από τα 18 στα 16 έτη, ώστε να συμμετέχουν στα κοινά «οι νέοι, τους οποίους αφορά περισσότερο το μέλλον».

Μιλώντας στην Εθνική Σύνοδο για τον Καθαρό Αέρα, στην Tate Modern, χθες Πέμπτη ο δήμαρχος του Λονδίνου προέτρεψε τους συναδέλφους του πολιτικούς να γίνουν «η πρώτη γενιά που θα κατανοήσει» την κλιματική αλλαγή «και θα βρει λύσεις» αντί του να παραμείνει «η τελευταία γενιά που δεν θα καταλαβαίνει».
http://greenagenda.gr

                                           Το πραγματικό κόστος του πετρέλαιου .

Ενα σοβαρό περιστατικό πετρελαϊκής ρύπανσης θα επέφερε ολέθριες επιπτώσεις για δεκαετίες στην τουριστική βιομηχανία (ζημία ύψους 5 δισ. ευρώ) και την αλιευτική δραστηριότητα του Ιονίου, της Δυτικής Ελλάδας και της Κρήτης, κοστίζοντας στην εθνική οικονομία έως και 7,74 δισ. ευρώ με ονομαστικούς όρους (5,3 δισ. ευρώ σε παρούσα αξία), σύμφωνα με τη νέα μελέτη του WWF Ελλάς.

Το WWF Ελλάς δίνει σήμερα στη δημοσιότητα τη νέα οικονομοτεχνική μελέτη με τίτλο «Το πραγματικό κόστος του πετρελαίου», μέσω της οποίας παρουσιάζονται και αναλύονται για πρώτη φορά ολοκληρωμένα στοιχεία γύρω από τις εξορύξεις υδρογονανθράκων (πετρελαίου και φυσικού αερίου) που σχεδιάζονται να πραγματοποιηθούν στην Ελλάδα, καθώς και πληροφορίες για τις επιπτώσεις που θα έχουν στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Η μελέτη συντάχθηκε για λογαριασμό της οργάνωσης από την συμβουλευτική εταιρία eftec, μία από τις κορυφαίες συμβουλευτικές εταιρείες σε θέματα οικονομικών του περιβάλλοντος στην Αγγλία.

Κεντρικός σκοπός της μελέτης είναι να αξιολογήσει τις επιπτώσεις ενός σοβαρού ατυχήματος στον Ελλαδικό χώρο (Κρήτη, Ιόνιο, Ήπειρος, Πελοπόννησος, Δυτική Ελλάδα, Αν. Μακεδονία- Θράκη, Κ. Μακεδονία) και να υπολογίσει το σωρευτικό κόστος, αλλά και τις ειδικότερες επιπτώσεις ενός τέτοιου ατυχήματος σε νευραλγικούς για την εθνική οικονομία τομείς, όπως είναι ο τουρισμός, η αλιεία, αλλά και η ευρύτερη αγορά εργασίας.

Τονίζοντας ότι τέτοιου είδους “ατυχήματα” δεν αποτελούν μακρινή υπόθεση, αλλά πραγματικό ρίσκο, ιδιαίτερα σε τόσο μεγάλης έκτασης έργα, όπως αυτά που σχεδιάζονται να γίνουν στην Ελλάδα, η μελέτη αξιολογεί τέσσερα διαφορετικά σενάρια, υπολογίζοντας: i) το οικονομικό κόστος από την επιχειρησιακή (τακτική) ρύπανση, ii) το κόστος που συνδέεται με τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα από την εξόρυξη (εμπορία ρύπων), iii) το κόστος από ένα σοβαρό περιστατικό πετρελαϊκής ρύπανσης σε τουρισμό και αλιεία και iv) το κόστος καθαρισμού και αποκατάστασης θαλάσσιων και παράκτιων οικοσυστημάτων.

Σε κάθε σενάριο υπολογίζονται με αναλυτικό τρόπο, οι απώλειες, αλλά και το σωρευτικό κόστος της ζημιάς που θα προκληθεί σε καθεμία από τις παραπάνω περιοχές, τόσο σε ετήσια βάση, όσο και σε βάθος 25ετίας, δεδομένου ότι οι συμβάσεις παραχώρησης των οικοπέδων προς τις εταιρείες για έρευνα και εξόρυξη στη χώρα μας έχουν 25ετή διάρκεια.

Οι μεγάλοι χαμένοι

Όπως είναι αναμενόμενο, ο τουριστικός κλάδος υφίσταται τη μεγαλύτερη οικονομική ζημιά (της τάξης των 5 δισ. ευρώ), ενώ σημαντικές απώλειες αναμένονται και στον τομέα της αλιείας (κατά μέσο όρο 17% μείωση εισοδήματος για τρία χρόνια σε περίπτωση ατυχήματος), με τις τοπικές κοινωνίες εν τέλει να πληρώνουν το μεγαλύτερο τίμημα. Αξίζει να σημειωθεί ότι πέραν των επιπτώσεων σε τουρισμό και αλιεία, ελλείψει διαθέσιμων στοιχείων, στη μελέτη δεν συνυπολογίζεται το κόστος της ζημιάς σε άλλες οικοσυστημικές υπηρεσίες που επηρεάζονται άμεσα από ένα περιστατικό ρύπανσης (π.χ. παροχή φυσικών προϊόντων, πνευματικά και ψυχολογικά οφέλη από σχετιζόμενες με τη θάλασσα δραστηριότητες, κτλ.).

Μερικά από τα βασικά σημεία της έκθεσης:

Το κόστος από πολλαπλά περιστατικά διαρροής στη χώρα θα ξεπερνούσε τα 7,6 δισ. ευρώ σε ονομαστικούς όρους, δηλαδή σε αναλογία περίπου το 4% του σημερινού εθνικού ΑΕΠ.
Λόγω του μεγέθους του τουριστικού εισοδήματος της Κρήτης και του Ιονίου, ένα σοβαρό περιστατικό διαρροής/ρύπανσης μόνο στην Κρήτη θα μπορούσε να προκαλέσει ζημιά που αγγίζει τα 2,2 δισ. ευρώ, ενώ ένα αντίστοιχο περιστατικό στο Ιόνιο, ζημιά της τάξης των 1,78 δισ. ευρώ σε ορίζοντα 25 ετών.
Σχεδόν 45.000 θέσεις εργασίας που συνδέονται άμεσα και έμμεσα με τον τουρισμό θα χάνονταν από ένα σοβαρό περιστατικό διαρροής/ρύπανσης στην Κρήτη και σχεδόν 25.000 θέσεις εργασίας από ένα αντίστοιχο περιστατικό στο Ιόνιο.
Ακόμα και αν δεν συμβεί σημαντικό περιστατικό διαρροής, η αρνητική επίπτωση για την οικονομία ανέρχεται σε 0,8 - 1,3 δισ. ευρώ σε μία περίοδο 25 ετών.
Οι απώλειες στον κλάδο της αλιείας που είναι ιδιαίτερα ευάλωτος από τη ρύπανση των θαλάσσιων οικοσυστημάτων, θα μπορούσαν να φτάσουν τα 180 εκατ. ευρώ.

O Δημήτρης Ιμπραήμ, υπεύθυνος εκστρατείας του WWF Ελλάς ενάντια στους υδρογονάνθρακες στην Ελλάδα σχολιάζει: «Η κυβέρνηση και το πετρελαϊκό λόμπι έχουν χτίσει ένα αφήγημα που αναφέρεται σε μυθικά κέρδη και οφέλη, χωρίς να έχουν το παραμικρό στοιχείο για να το τεκμηριώσουν. Στηρίζουν τη ρητορική τους σε εκτιμήσεις, υποθέσεις, και ανεπιβεβαίωτες θεωρίες του παρελθόντος, αποκρύπτουν τον κίνδυνο και μιλούν για ανάπτυξη και έξοδο από την οικονομική ύφεση, τη στιγμή που το μέλλον μας απειλείται από μία πρωτόγνωρη για τη χώρα περιβαλλοντική απειλή που μπορεί κυριολεκτικά να καταστρέψει τις τοπικές κοινωνίες και την εθνική οικονομία».

Με δεδομένα την ανοιχτή θάλασσα, τα μεγάλα θαλάσσια βάθη και την τεράστια ακτογραμμή των περιοχών που έχουν παραχωρηθεί, σε συνδυασμό με την τουριστική τους αξία, το παραμικρό λάθος ή αστοχία μπορεί να αποβεί καταστροφικό για τις τοπικές κοινωνίες και την εθνική οικονομία. Τις ανησυχίες αυτές εντείνει η υπονόμευση της περιβαλλοντικής νομοθεσίας και η συστηματική απουσία ουσιαστικής διαβούλευσης κατά την αδειοδοτική διαδικασία. Η μακρά εμπειρία από περιστατικά πετρελαϊκής ρύπανσης έχει δείξει ότι οι τοπικές κοινωνίες δεν ανακάμπτουν για δεκαετίες, ενώ μόλις ένα ποσοστό που σπάνια ξεπερνά το 10% της διαρροής ανακτάται. Το υπόλοιπο συνεχίζει να ρυπαίνει και να βλάπτει την περιοχή και μαζί την τουριστική της φήμη.

«Η θαλάσσια περιοχή του Ιονίου και της Κρήτης, η Ήπειρος, η Δυτική Ελλάδα και η Πελοπόννησος, είναι ευαίσθητα οικοσυστήματα παγκόσμιας σπουδαιότητας που φιλοξενούν σπάνια και απειλούμενα είδη. Είναι περιοχή με τεράστια ιστορία και πολιτισμό. Και είναι πόλος έλξης για δεκάδες εκατομμύρια τουρίστες από όλον τον κόσμο κάθε χρόνο. Δεν είναι οικόπεδα προς παραχώρηση για εκμετάλλευση από την πετρελαϊκή βιομηχανία. Ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μας δεν θα σκεφτόμασταν πλατφόρμες εξόρυξης πετρελαίου δίπλα στην Κέρκυρα, την Κεφαλονιά και τα Χανιά, τον Κόλπο του Λαγανά, τον Κυπαρισσιακό και τον Αμβρακικό κόλπο, τα Ζαγοροχώρια και το φαράγγι του Βίκου», πρόσθεσε ο Δημήτρης Ιμπραήμ.

Το WWF Ελλάς καλεί την ελληνική κυβέρνηση να εγκαταλείψει οριστικά το πρόγραμμα εξόρυξης υδρογονανθράκων στη χώρα μας. Παράλληλα, καλεί όλους τους πολίτες να ενημερωθούν για το θέμα και να ενώσουν τις δυνάμεις τους με το WWF, διεκδικώντας ένα μέλλον χωρίς εξορύξεις στην ιστοσελίδα https://support.wwf.gr/action/say-no-to-oil.

Η πλήρης μελέτης είναι διαθέσιμη στο https://www.wwf.gr/images/pdfs/oil-gas-report.pdf

                              Σκουπίδια και μπάζα "ατάκτως ερριμμένα"!

 Θα μπορούσε να είναι φωτογραφίες από ένα Χ.Υ.Τ.Α.
Είναι όμως φωτογραφίες από τον παράδρομο της Εθνικής Οδού, στην Έξοδο της Λαμίας από την Αγ Παρασκευή μέχρι τα διόδια Μαυρομαντίλας!!

6 μήνες μετά (13 Αυγούστου 2018-13 Φεβρουαρίου 2019), ενώ εκείνα τα σκουπίδια - μπάζα που είχαμε φωτογραφίσει τότε απομακρύνθηκαν , στη θέση τους υπάρχουν νέα και περισσότερα!!

Τι να πεις για τους ανεγκέφαλους ρυπαντές, την ανεκτικότητα της κοινωνίας, την ατιμωρησία και την αδιαφορία των κάθε λογής αρμοδίων!
Τα σχόλια δικά σας!

Π.Φ